Κυριακή 29 Απριλίου 2012
Παρασκευή 27 Απριλίου 2012
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η ζωή του Γαλιλαίου/ Ανάρτηση για τη Νίκη!
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η ζωή του Γαλιλαίου:
Βιβλιογραφία:
Αρχές Φιλοσοφίας Β' τάξης Γενικού Λυκείου, θεωρητική κατεύθυνση.
Μελετούμε το κεφάλαιο Διερευνώντας την Επιστήμη και συζητάμε το θέμα (σελ. 113) αν η τεχνολογία είναι ηθικά ουδέτερη και πως είναι δυνατόν να συνδυαστεί η ελευθερία του επιστήμονα με την ανάγκη ελέγχου κάποιων επιστημονικών και τεχνικών δημιουργημάτων βλαπτικών για τον άνθρωπο. Είδαμε το ντοκιμαντέρ του BBC ΧΙΡΟΣΙΜΑ, που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και μαρτυρίες για τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και συνεχίζουμε με την αναφορά στο θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η ζωή του Γαλιλαίου. Ακούμε τη ραδιοφωνική παράσταση Γαλιλαίος, όπως μεταδόθηκε από το τρίτο πρόγραμμα, σε μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη. Το ρόλο του Γαλιλαίου έπαιξε ο Στέλιος Βόκοβιτς.
Το ηχητικό αρχείο βρήκα στο εξαιρετικό ιστολόγιο RADIO-THEATRE. Προς διευκόλυνση των μαθητών μου χώρισα τη μετάδοση της παράστασης σε σκηνές, όπως μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο. Μπορείτε να τις ακούσετε όλες εδώ.
 |
| πηγή εικόνας |
Η ζωή του Γαλιλαίου θεωρείται το οικουμενικότερο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου Ιταλού επιστήμονα. Βασικό θέμα του είναι η θέση του διανοούμενου σε σχέση όχι μόνο με την εξουσία αλλά και με το σύνολο της κοινωνίας, η ευθύνη του επιστήμονα για το μέλλον των ερευνών του. Το έργο εξελίσσεται σε 15 αυτοδύναμες σκηνές. Η πρώτη διαδραματίζεται στο φτωχικό σπουδαστήριο του Γαλιλαίου στην Πάντοβα το 1606, όπου ο Γαλιλαίος ξοδεύει τα χρήματά του για να αγοράζει βιβλία και εργαλεία και διδάσκει τον μικρό Αντρέα, εντεκάχρονο γιο της οικονόμου του.
Ο Μπρεχτ έγραψε συνολικά τρεις εκδοχές του Γαλιλαίου. Η πρώτη χρονολογείται το Νοέμβριο του 1938 στη Δανία, όπου ζούσε εξόριστος με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του. "Τελείωσα το Γαλιλαίο. Μου πήρε τρεις βδομάδες", γράφει ο ίδιος ο Μπρεχτ στις 23/11/1938 στο ημερολόγιό του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του "το έργο περιγράφει τον ηρωικό αγώνα του Γαλιλαίου για την υπεράσπιση της σύγχρονης επιστημονικής πεποίθησης: η γη γυρίζει". Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά ύστερα από πέντε χρόνια, το 1943, στη Ζυρίχη.
Ο Μπρεχτ ξαναέγραψε μια δεύτερη μορφή του έργου σε συνεργασία με τον ηθοποιό, που θα έπαιζε το Γαλιλαίο, τον Τσαρλς Λώτον, αργότερα, το 1945-46, την εποχή που ζούσε στην Αμερική, και μια τρίτη μορφή το 1955, όταν ο Μπρεχτ εγκαταστάθηκε στο ανατολικό Βερολίνο, λίγο πριν το θάνατό του. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 1956, ύστερα από συμφόρηση που έπαθε στις 10 του μηνός, βγαίνοντας από την πρόβα του Γαλιλαίου.
Ο Μπρεχτ έγραψε το Γαλλιλαίο σε μια περίοδο που πολλοί πίστευαν ότι τίποτα πια δεν μπορούσε να αναχαιτίσει την άνοδο του φασισμού και ότι τη μεγάλη εποχή, που είχε φέρει στον κόσμο την πρόοδο στις φυσικές επιστήμες και τις καινούργιες τέχνες της μουσικής και του θεάτρου, θα τη διαδεχόταν μια βάρβαρη και "ανιστορική" εποχή. Στην πρώτη του μορφή ο Γαλιλαίος παρουσιάζεται σαν ένας συνειδητός αγωνιστής, που απαρνήθηκε τη θεωρία του μπροστά στην Ιερά Εξέταση μόνο και μόνο για να γλυτώσει το θάνατο στην πυρά και να συνεχίσει το επιστημονικό του έργο.
Ο Μπρεχτ έγραψε συνολικά τρεις εκδοχές του Γαλιλαίου. Η πρώτη χρονολογείται το Νοέμβριο του 1938 στη Δανία, όπου ζούσε εξόριστος με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του. "Τελείωσα το Γαλιλαίο. Μου πήρε τρεις βδομάδες", γράφει ο ίδιος ο Μπρεχτ στις 23/11/1938 στο ημερολόγιό του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του "το έργο περιγράφει τον ηρωικό αγώνα του Γαλιλαίου για την υπεράσπιση της σύγχρονης επιστημονικής πεποίθησης: η γη γυρίζει". Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά ύστερα από πέντε χρόνια, το 1943, στη Ζυρίχη.
Ο Μπρεχτ ξαναέγραψε μια δεύτερη μορφή του έργου σε συνεργασία με τον ηθοποιό, που θα έπαιζε το Γαλιλαίο, τον Τσαρλς Λώτον, αργότερα, το 1945-46, την εποχή που ζούσε στην Αμερική, και μια τρίτη μορφή το 1955, όταν ο Μπρεχτ εγκαταστάθηκε στο ανατολικό Βερολίνο, λίγο πριν το θάνατό του. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 1956, ύστερα από συμφόρηση που έπαθε στις 10 του μηνός, βγαίνοντας από την πρόβα του Γαλιλαίου.
 |
| πηγή εικόνας |
Την εποχή που ο Μπρεχτ συνεργαζόταν με τον Λώτον για την αμερικανική μορφή του έργου, επιστήμονες στη χιτλερική Γερμανία αλλά και στη Δανία, στην Αγγλία και την Αμερική, πειραματίζονταν πάνω στη διάσπαση του ατόμου. Ο Μπρεχτ διέκρινε τότε τις προοπτικές που άνοιγαν μα και τους κινδύνους που έκρυβαν για την ανθρωπότητα τα πειράματα αυτά. Έτσι, στη διαπίστωση ότι πραγματικά άρχισε μια καινούργια εποχή, προστίθεται ένα πολύ πιο καυτό ερώτημα. Πού κατευθύνεται αυτή η νέα εποχή;
Τη στιγμή που η έκρηξη της ατομικής βόμβας έσκιζε τ` αυτιά της ανθρωπότητας, ο Μπρεχτ έβαζε το Γαλιλαίο του στον τελευταίο μονόλογο της 14ης σκηνής να μιλάει για τον εαυτό του σαν να μιλά για τρίτο πρόσωπο, να κρίνει και να καταδικάζει το παρελθόν του σαν τρίτη ματιά πια.
 | |
|
Βασική κατάληξή του: Όταν ο φυσικός επιστήμονας απαρνιέται την αλήθεια και χαρίζει τη γνώση του στους ισχυρούς για να τη χρησιμοποιήσουν κατά το συμφέρον τους, είναι ανάξιος της επιστήμης του, κι ίσως έρθει η στιγμή "που κάθε αλαλαγμός χαράς για μια καινούργια κατάχτηση, να ξεσηκώνει από τ` άλλο μέρος μια παγκόσμια κραυγή φρίκης". Ο Γαλιλαίος δεν είναι πια γι` αυτόν ο επιστήμονας που αγωνίζεται να επιβάλει την αλήθεια κάτω από οποιασδήποτε συνθήκες αλλά ένας επιστήμονας που το έγκλημα τον έκανε εγκληματία. Ποιο είναι το έγκλημα; Ότι δεν μπόρεσε να σηκώσει το κοινωνικό βάρος της επιστήμης του. Η υποταγή αυτού, του πρωτοπόρου, που ήταν το φως της εποχής του, δεν μπορούσε παρά να ανακόψει την πρόοδο, να κάνει και τους άλλους επιστήμονες να κλειστούν στο κλουβί τους. Η έρευνα κατάντησε έτσι μια κλειστή υπόθεση που αφορούσε μόνο τους επιστήμονες. Αυτό που απασχολούσε πρωταρχικά τον Μπρεχτ ήταν οι επιπτώσεις που είχε η υποταγή του Γαλιλαίου στην παραπέρα εξέλιξη της επιστήμης και στην τοποθέτησή της μέσα στην κοινωνική εξέλιξη. Ο Γαλιλαίος ήταν η αιτία που η επιστημονική εξέλιξη έπαψε να διαδίδεται από στόμα σε στόμα και αυτό ήταν το έγκλημα ενάντια στην κοινωνική εξέλιξη.
Ο ίδιος ο Μπρεχτ εξηγεί θαυμάσια: "Πόσο αδύνατο θα ήταν το έργο αν είχαν δίκιο κάποιοι φυσικοί που μου είπαν επιδοκιμαστικά: η αποκύρυξη του Γαλιλαίου, παρά κάποιες "επιφυλάξεις", εμφανίζεται ως η λογικότερη στάση, επειδή είναι η μόνη που του επιτρέπει να συνεχίσει τις επιστημονικές του έρευνες και ν` αφήσει έτσι το έργο του στις επερχόμενες γενιές. Στην πραγματικότητα, αν ο Γαλιλαίος πλούτισε την αστρονομία και τη φυσική, τους στέρησε συγχρόνως ένα μεγάλο μέρος από την κοινωνική τους σημασία. [...] Όσο γι` αυτές τις ίδιες τις επιστήμες, δε θα μπορέσουν ποτέ πια να πάρουν μέσα στην κοινωνία τη σημαντική θέση που είχαν άλλοτε, δε θα ξαναείναι ποτέ τόσο πολύ κοντά στο λαό.
Το έγκλημα του Γαλιλαίου είναι ίσως το προπατορικό αμάρτημα της σύγχρονης επιστήμης. Γιατί μια νέα τάξη, η αστική τάξη, ενδιαφερόταν ζωηρά γι` αυτή τη νέα αστρονομία, που ήταν ένα στήριγμα για τα κοινωνικά επαναστατικά κινήματα της εποχής. Ενώ ο Γαλιλαίος την περιόρισε σε επιμέρους επιστήμη, με στενά όρια, ικανή φυσικά, χάρη στην καθαρότητά της, δηλαδή χάρη στην αδιαφορία της για τον τρόπο παραγωγής, να αναπτυχθεί μέσα σ` ένα κλίμα σχετικής ασφάλειας".
Ο Μπρεχτ δείχνει την πορεία που θα ακολουθήσουν οι επιστήμονες, μετά την ανάκληση του Γαλιλαίου, στη θέση που υποστηρίζει ο μαθητής του Αντρέας και που αποτελεί την καινούργια ηθική βάση για τους επιστήμονες. "Η επιστήμη γνωρίζει μονάχα μια επιταγή: τη συμβολή στην επιστήμη". Όταν, μετά την έκρηξη της ατομικής βόμβας οι ατομικοί επιστήμονες ξαναγύρισαν στα εργαστήριά τους, ο Γαλιλαίος του Μπρεχτ έλεγε: Εγώ παράδωσα τη γνώση μου στους δυνάστες για να τη μεταχειριστούν, ή να μην τη μετραχειριστούν, ή να την κακομεταχειριστούν, ανάλογα με το συμφέρο τους". Στην 14η σκηνή ο Γαλιλαίος, αυτό το αστραφτερό μυαλό, αναλύει με την ίδια ξεκάθαρη λογική και το δικό του ξεπεσμό, ευχαριστημένος που είναι ακόμα σε θέση, αυτός ο νικημένος που συνθηκολόγησε με την Ιερά Εξέταση, να ειρωνευτεί την "καινούργια ηθική" των νέων, να τους δώσει ένα τελευταίο μάθημα: "Πιστεύω ότι μοναδικός σκοπός της επιστήμης είναι ν` αλαφραίνει τον μόχθο της ανθρώπινης ύπαρξης". Βιβλιογραφία:
- Μπέρτολτ Μπρεχτ, Βίος του Γαλιλαίου, μφρ. Πέτρου Μάρκαρη, εκδ. Κείμενα, Αθήνα 1970.
- Η ζωή του Γαλιλαίου (1973). Σημείωμα του Σπύρου Ευαγγελάτου από το πρόγραμμα της παράστασης στο Εθνικό Θέατρο. (Ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου).
- Μπέρτολτ Μπρεχτ, Βίος του Γαλιλαίου (χειμερινή περίοδος 1998-1999). Το πρόγραμμα της παράστασης στο Εθνικό Θέατρο. (Ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου).
 |
| πηγή εικόνας |
Οι πρώτοι Ολυμπιονίκες : επίκαιρο αφού διανύουμε χρονιά Ολυμπιάδας!
Οι πρώτοι Ολυμπιονίκες:
Η συμμετοχή κάθε αθλητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες θεωρούνταν από τον ίδιο και τον περίγυρό του η σημαντικότερη εμπειρία της ζωής του. Κατά τη διάρκεια των δώδεκα αιώνων που οργανώνονταν οι αγώνες, από τους χώρους της Ολυμπίας πέρασαν μεγάλοι αθλητές που με τις νίκες τους απέκτησαν θρυλικές διαστάσεις και έμειναν αθάνατοι στη συνείδηση του κόσμου. Διάσημοι αθλητές του 6ου αι. π.Χ. μνημονεύονταν ακόμη και το 2ο αι. μ.Χ., όπως ο παλαιστής Μίλων από τον Κρότωνα.
Σε αυτή την ενότητα παρατίθενται σύντομες πληροφορίες για ορισμένους από τους πλέον ξακουστούς Ολυμπιονίκες, όπως ο Θεαγένης από τη Θάσο, ο Λεωνίδας και ο Διαγόρας από τη Ρόδο, ο Μίλων και ο Αστύλος από τον Κρότωνα, ο Πολυδάμας από τη Σκοτούσσα, ο Μελαγκόμας από την Καρία και ο Ηρόδωρος από τα Μέγαρα.
Ο Θεαγένης, γιος του Τιμοσθένη, ενός ιερέα στο ναό του Ηρακλή στη Θάσο, εξελίχθηκε σε έναν από τους διασημότερους παγκρατιαστές και μετά το θάνατό του λατρεύτηκε ως θεός-θεραπευτής. (φώτο: Απότμημα επιτάφιας στήλης πύκτη. Περίπου 540 π.Χ. Αθήνα, Μουσείο Κεραμεικού Π 1054. Γ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ.)
Μερικοί πίστευαν ότι ήταν στην πραγματικότητα γιος κάποιου θεού, ο οποίος μεταμφιεσμένος κοιμήθηκε με τη μητέρα του. Ο Θεαγένης έγινε διάσημος σε ηλικία εννέα ετών. Τότε λέγεται ότι έκλεψε το χάλκινο άγαλμα ενός θεού από τη βάση του και το κουβάλησε σπίτι του. Μερικοί στη Θάσο εξοργίστηκαν με αυτή την ιερόσυλη πράξη και θέλησαν να τον τιμωρήσουν με θάνατο. Τελικά όμως αποφασίστηκε ως αρκετή τιμωρία να μεταφέρει απλώς το άγαλμα πίσω στη θέση του, όπως και έκανε. Η ιστορία αυτού του κατορθώματος έκανε διάσημο το μικρό Θεαγένη σε όλη την Ελλάδα.
Ο νεαρός Θάσιος έγινε για πρώτη φορά ολυμπιονίκης το 480 π.Χ. (75η Ολυμπιάδα) στην πυγμαχία (πυγμή) και το 476 π.Χ. (76η Ολυμπιάδα) στο παγκράτιο. Νίκησε επίσης τρεις φορές στα Πύθια, εννέα στα Νέμεα και δέκα στα Ίσθμια, άλλοτε στην πυγμαχία και άλλοτε στο παγκράτιο. Μία φορά, στους αγώνες που οργανώνονταν στη Φθία προς τιμήν του Αχιλλέα, δοκίμασε στο δόλιχο, ένα από τα αγωνίσματα του δρόμου, όπου και νίκησε. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, οι στέφανοι που είχε κερδίσει κατά τη διάρκεια της αθλητικής του δραστηριότητας ανέρχονταν στους 1.400. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το άγαλμά του στην Ολυμπία, έργο του γλύπτη Γλαυκία από την Αίγινα, ήταν στημένο στην Άλτη δίπλα σε εκείνα του Φιλίππου Β' και του γιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο Θεαγένης απέκτησε μεγάλη δόξα για την πατρίδα του και οι συμπατριώτες του ήταν πολύ περήφανοι γι' αυτόν. Μετά το θάνατό του, έστησαν το άγαλμά του στη Θάσο. Ο Παυσανίας διηγείται μια σχετική ιστορία, ότι κάποιος που αντιμετώπιζε το Θεαγένη όσο ζούσε, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να τον νικήσει, πήγαινε και μαστίγωνε το άγαλμα του ολυμπιονίκη κάθε βράδυ. Φαίνεται ότι μια βραδιά, καθώς εκείνος χτυπούσε το άγαλμα, αυτό ξεκόλλησε και έπεσε επάνω του, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει. Τα παιδιά του, στη θλίψη τους, κατηγόρησαν το άγαλμα για φόνο. Σύμφωνα με το νόμο των Θασίων, ο φόνος τιμωρούνταν με εξορία, γι' αυτό και το άγαλμα ρίχτηκε στη θάλασσα. Μετά απ' αυτό, μεγάλη ξηρασία χτύπησε το νησί και ο λαός δυστύχησε. Ακολουθώντας δελφικό χρησμό, οι Θάσιοι, σε μια προσπάθεια να εξευμενίσουν τη Δήμητρα, επανέφεραν στο νησί όλους τους εξόριστους. Ωστόσο, η ξηρασία και ο λιμός συνεχίστηκαν και οι άρχοντες ξαναζήτησαν τη συμβουλή του μαντείου. Τότε η Πυθία τούς θύμισε το άγαλμα του Θεαγένη που βρισκόταν στο βυθό της θάλασσας. Και ενώ εκείνοι ανησυχούσαν για το πώς θα βρουν το άγαλμα, κάποιοι ψαράδες το έπιασαν στα δίχτυα τους και το έφεραν στη στεριά. Η ξηρασία σταμάτησε και από τότε οι Θάσιοι άρχισαν να προσφέρουν θυσίες στο θεό-θεραπευτή Θεαγένη.
Ο Λεωνίδας έγινε διάσημος και τελικά θεοποιήθηκε για τις νίκες του σε τρία αγωνίσματα του δρόμου: το στάδιο, το δίαυλο και τον οπλίτη δρόμο. (φώτο: Χάλκινος δρομέας κατά τη στιγμή της εκκίνησης από την Ολυμπία. 480-470 π.Χ. Ολυμπία, Αρχαιολογικό Μουσείο Β26. Ζ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ.)
Οι ιστορικές μαρτυρίες τον χαρακτηρίζουν ως τον αθλητή με το δαιμόνιον τάχος (τη δαιμονισμένη ταχύτητα). Ο Ρόδιος δρομέας κατάφερε να νικήσει και στα τρία αγωνίσματα σε τέσσερις διαδοχικές Ολυμπιάδες, ένα επίτευγμα που δεν επαναλήφθηκε από άλλον αθλητή. Θεωρείται δε ιδιαίτερα εντυπωσιακό, γιατί και τα τρία αγωνίσματα ήταν δρόμοι ταχύτητας ή/και ημιαντοχής, και όπως είναι γνωστό είναι πιο δύσκολο να διατηρήσει ένας δρομέας την αντοχή και την ταχύτητά του για ένα τέτοιο χρονικό διάστημα -τέσσερις Ολυμπιάδες- από ό,τι ένας πυγμάχος ή ένας παλαιστής τη δύναμή του. Γι' αυτό, εξάλλου, τα κατορθώματα του Λεωνίδα υπήρξαν γνωστότερα από εκείνα άλλων αθλητών που νίκησαν σε συνεχόμενες Ολυμπιάδες στα βαρέα αθλήματα.
Ο Λεωνίδας κέρδισε τις πρώτες του ολυμπιακές νίκες το 164 π.Χ. (154η Ολυμπιάδα) και στα τρία αγωνίσματα του δρόμου και ακολούθησαν εκείνες του 160 π.Χ., του 156 π.Χ. και τέλος του 152 π.Χ., όταν σε ηλικία 36 ετών χάρισε στο νησί του ακόμη τρία στεφάνια και αποθεώθηκε από τους συμπατριώτες του.
Ο Μίλων, γιος του Διοτίμου, έζησε τον 6ο αι. π.Χ. και γιόρτασε την πρώτη του νίκη σε Ολυμπιάδα στο αγώνισμα της πάλης παίδων. (φώτο: Χάλκινο σύμπλεγμα αθλητών πάλης από την Αίγυπτο. 2ος-1ος αιώνας π.Χ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Συλλογή Δημητρίου ΑΙΓ 2548. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ.)
Μέχρι το τέλος της ζωής του είχε ακόμη πέντε ολυμπιακές νίκες στην πάλη ανδρών. Νίκησε επτά φορές στα Πύθια, εννέα στα Νέμεα και δέκα στα Ίσθμια. Υπήρξε ο σπουδαιότερος από τους Κροτωνιάτες αθλητές και ένας από τους πιο ξακουστούς του αρχαίου κόσμου.
Οι αρχαίοι συγγραφείς έχουν διασώσει στα γραπτά τους πολλές ιστορίες για τους άθλους του και την υπεράνθρωπη δύναμή του. Ο Φύλαρχος αναφέρει ότι κάποτε, στη γιορτή του Δία, ο Μίλων μετέφερε ένα δαμάλι τεσσάρων χρόνων στους ώμους του, το οποίο και κατανάλωσε αργότερα μόνος του. Κατά τη διάρκεια συμποσίου των Πυθαγορείων -στους οποίους ανήκε- συγκράτησε την κεντρική κολόνα της αίθουσας, ενώ αυτή έπεφτε, ωσότου να προλάβουν να απομακρυνθούν όλοι. Ήταν ξακουστός για τις τεράστιες ποσότητες τροφής και ποτού που κατανάλωνε. Ο Αθήναιος, συγγραφέας των Δειπνοσοφιστών που έζησε στη Ρώμη το 2ο αι. μ.Χ., αναφέρει ότι ο Μίλων κατανάλωνε ταχτικά πέντε κιλά κρέας, άλλα τόσα ψωμί και τρεις κανάτες κρασί (περ. 10 λίτρα) σε κάθε γεύμα. Ο Θεόδωρος Ιεραπολίτης περιγράφει ότι, όταν η γειτονική Σύβαρις κήρυξε πόλεμο στον Κρότωνα, ο Μίλων με στεφάνι στο κεφάλι, δορά λιονταριού στους ώμους και κραδαίνοντας ρόπαλο βγήκε μπροστά και συνάντησε τους εχθρούς, ακολουθούμενος από τους κατοίκους της πόλης. Η επίθεσή τους ήταν τόσο ορμητική, ώστε οι Συβαρίτες τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πολλούς νεκρούς στο πεδίο της μάχης.
Ο Μίλων έζησε ένδοξα, αλλά το τέλος του ήταν τραγικό. Σε μία βόλτα του στο δάσος είδε έναν κορμό δέντρου, που μόλις είχε κοπεί, με σφήνες μπηγμένες μέσα για να τον ανοίξουν. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα χέρια του για να τον ανοίξει, αλλά, καθώς προσπαθούσε, οι σφήνες πετάχτηκαν και τα χέρια του παγιδεύτηκαν μέσα στον κορμό. Δεν κατάφερε να απελευθερωθεί και, όταν ήρθε η νύχτα, τον σκότωσαν τα αγρίμια.
Ο Διαγόρας, γιος του Δαμάγητου και δισέγγονος του βασιλιά της Ιαλυσού Δαμάγητου, υπήρξε ο διασημότερος από όλους τους πυγμάχους της Αρχαιότητας. Ο ποιητής Πίνδαρος τον αποκαλεί "πελώριο" και λέγεται ότι η εξωτερική του εμφάνιση ήταν εντυπωσιακή, λόγω μεγέθους αλλά και εξαιτίας της ομορφιάς του. (φώτο: Χάλκινη κεφαλή πυγμάχου-νικητή που εικονίζει τον πυγμάχο Σάτυρο. Μέσα 4ου αιώνα π.Χ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο 6439. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ.)
Στέφθηκε ολυμπιονίκης στην πυγμή το 464 π.Χ., στην 79η Ολυμπιάδα. Υπήρξε επίσης δύο φορές νικητής στα Νέμεα, τέσσερις στα Ίσθμια, πολλές φορές στη γενέτειρά του Ρόδο, στα Παναθήναια, στο Άργος, στο Λύκαιο, στην Αίγινα, στα Μέγαρα και αλλού.
Ο Διαγόρας ξεχώριζε για το μοναδικό τρόπο με τον οποίο πυγμαχούσε. Τον αποκαλούσαν "ευθυμάχα", επειδή δεν απέφευγε τον αντίπαλο, δεν έσκυβε και δεν έστρεφε το σώμα του. Διεκδικούσε καθαρά τη νίκη και με αξιοπρέπεια, ενώ τηρούσε πάντα σχολαστικά τους κανόνες, προκαλώντας στους οπαδούς του θαυμασμό και περηφάνια. Ο Πίνδαρος έγραψε ωδή προς τιμήν του και το άγαλμά του είχε στηθεί στην Άλτη.
Είχε την ευτυχία να δει τους γιους του να στεφανώνονται και αυτοί Ολυμπιονίκες -ο Δαμάγητος στην πυγμή, ο Ακουσίλαος και ο Δωριέας στο παγκράτιο- καθώς και τους εγγονούς του Ευκλή και Πεισίροδο. Το 448 π.Χ., στην 83η Ολυμπιάδα, ο Διαγόρας γνώρισε την αποθέωση περιφερόμενος στους ώμους των ολυμπιονικών γιων του και επευφημούμενος από τα πλήθη. Συμφωνώντας μάλλον με τα λόγια κάποιου Σπαρτιάτη, που βλέποντάς τον του φώναξε ότι δεν του έχει απομείνει πλέον τίποτα άλλο από το να ανέβει στον Όλυμπο κοντά στους θεούς, ο Διαγόρας έγειρε στα χέρια των παιδιών του και πέθανε.
Ο Δίων Χρυσόστομος αναφέρει ότι ο Μελαγκόμας από την περιοχή της Καρίας στη Μικρά Ασία ξεχώριζε ανάμεσα στους κορυφαίους πυγμάχους της Αρχαιότητας, επειδή νικούσε τις περισσότερες φορές χωρίς να τραυματίσει τον αντίπαλό του, αλλά και χωρίς να τραυματιστεί ο ίδιος. Αυτό θεωρούνταν εξαιρετικά σπάνιο, αφού η πυγμαχία συνδεόταν με κατάγματα στο ρινικό οστό και παραμορφώσεις των αυτιών και γενικότερα του προσώπου. Ο Μελαγκόμας πίστευε ότι η πρόκληση σωματικών βλαβών, είτε στον αντίπαλο είτε στον εαυτό του, φανέρωνε έλλειψη γενναιότητας. Τελικά, εξαντλώντας τους αντιπάλους του, τους εξανάγκαζε στην παραίτηση από τον αγώνα και στην αποδοχή της ήττας τους.
Το 45 μ.Χ. ο Μελαγκόμας νίκησε για πρώτη φορά στη 206η Ολυμπιάδα και ακολούθησαν πολλές νίκες του σε άλλους αγώνες.
Ο Αθήναιος παραπέμπει στο συγγραφέα Αμάραντο από την Αλεξάνδρεια για να δώσει την περιγραφή του διασημότερου σαλπιγκτή της Αρχαιότητας. Λέγεται ότι ο Ηρόδωρος ήταν ογκώδης και κατανάλωνε 7 κιλά περίπου ψωμί, άλλα τόσα κρέας και 6 λίτρα κρασί, ενώ κοιμόταν σε δορά λιονταριού. (φώτο: Το έπαθλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα στεφάνι ελιάς. Στη φωτογραφία, εικονίζεται χρυσό στεφάνι από το μακεδονικό τάφο Ι της Αμφίπολης. Β' μισό 3ου αιώνα π.Χ. Καβάλα, Αρχαιολογικό Μουσείο Μ2403. ΙΗ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ.)
Κέρδισε σε δέκα συνεχείς Ολυμπιάδες με πρώτη το 328 π.Χ. και τελευταία το 292 π.Χ., καλύπτοντας διάστημα σχεδόν 40 χρόνων. Το 303 π.Χ. βοήθησε το Δημήτριο Α' τον Πολιορκητή να κυριεύσει το Άργος, σαλπίζοντας με δύο σάλπιγγες ταυτόχρονα και εμψυχώνοντας με αυτόν τον τρόπο τους στρατιώτες να πολεμήσουν με περισσότερη ορμή.
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ο Αστύλος ήταν νικητής σε τρεις συνεχόμενες Ολυμπιάδες, από το 488 έως το 480 π.Χ., στα αγωνίσματα του σταδίου και του διαύλου. (φώτο: Απεικόνιση σταδιοδρόμου κατά τη διάρκεια αγώνα σε παναθηναϊκό αμφορέα. 460 π.Χ. Bologna, Museo Civico Archeologico.)
Ο ανδριάντας του βρισκόταν στην Άλτη και ήταν έργο του Πυθαγόρα από το Ρήγιο, ενώ ο ποιητής Σιμωνίδης τον απαθανάτισε σε επίγραμμα. Παρά τη φήμη του, η μοίρα του ήταν τραγική. Όταν δέχτηκε να αγωνιστεί στις Ολυμπιάδες του 484 και 480 π.Χ. ως πολίτης των Συρακουσών, για να τιμήσει τον τύραννο Ιέρωνα, οι συμπολίτες του Κροτωνιάτες τον έδιωξαν από την πόλη, μετέτρεψαν το σπίτι του σε δεσμωτήριο και οι συγγενείς του τον εγκατέλειψαν.
Ο Πολυδάμας ή Πουλυδάμας, γιος του Νικίου, καταγόταν από τη Σκοτούσσα στη Θεσσαλία. Νίκησε το 408 π.Χ. (93η Ολυμπιάδα) στο παγκράτιο και ο Παυσανίας αναφέρει ότι ο ανδριάντας του στην Άλτη ήταν έργο του διάσημου γλύπτη Λυσίππου. Ωστόσο, η φήμη του δε βασιζόταν μόνο σε αυτή τη νίκη, αλλά κυρίως στα κατορθώματά του, τα οποία, σύμφωνα με τους συγχρόνους του, ήταν ανάλογα με εκείνα των ηρώων. (φώτο: Χάλκινος Απόλλων ή αθλητής από την Ακρόπολη των Αθηνών. 500-490 π.Χ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Χ 6445. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ.)
Λέγεται ότι ο Πολυδάμας είχε σκοτώσει ένα λιοντάρι με μόνο όπλο τα χέρια του, ενώ είχε κρατήσει έναν ταύρο ακίνητο με τον ίδιο τρόπο. Άλλοτε πάλι είχε ακινητοποιήσει ένα άρμα εν κινήσει. Κάποτε, ο Δαρείος ο Ώχος, νόθος γιος του Αρταξέρξη, τον κάλεσε στην αυλή του και του ζήτησε να μονομαχήσει με τρεις εκλεκτούς στρατιώτες του, οι οποίοι παρουσιάστηκαν με πλήρη οπλισμό. Ο Πολυδάμας τούς σκότωσε όλους με ένα ρόπαλο. Υπήρξε όμως άτυχος στο τέλος της ζωής του. Ο θάνατός του ήταν τραγικός, καθώς καταπλακώθηκε από τη στέγη μιας σπηλιάς, την οποία προσπάθησε να συγκρατήσει με τα χέρια του.
Μαρμάρινη βάση με παράσταση αθλητών από την Ακρόπολη των Αθηνών. Αθήνα, Μουσείο Ακροπόλεως.
Α' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ.
Η συμμετοχή κάθε αθλητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες θεωρούνταν από τον ίδιο και τον περίγυρό του η σημαντικότερη εμπειρία της ζωής του. Κατά τη διάρκεια των δώδεκα αιώνων που οργανώνονταν οι αγώνες, από τους χώρους της Ολυμπίας πέρασαν μεγάλοι αθλητές που με τις νίκες τους απέκτησαν θρυλικές διαστάσεις και έμειναν αθάνατοι στη συνείδηση του κόσμου. Διάσημοι αθλητές του 6ου αι. π.Χ. μνημονεύονταν ακόμη και το 2ο αι. μ.Χ., όπως ο παλαιστής Μίλων από τον Κρότωνα.
Σε αυτή την ενότητα παρατίθενται σύντομες πληροφορίες για ορισμένους από τους πλέον ξακουστούς Ολυμπιονίκες, όπως ο Θεαγένης από τη Θάσο, ο Λεωνίδας και ο Διαγόρας από τη Ρόδο, ο Μίλων και ο Αστύλος από τον Κρότωνα, ο Πολυδάμας από τη Σκοτούσσα, ο Μελαγκόμας από την Καρία και ο Ηρόδωρος από τα Μέγαρα.
Θεαγένης από τη Θάσο (παγκράτιο, πυγμαχία)
Μερικοί πίστευαν ότι ήταν στην πραγματικότητα γιος κάποιου θεού, ο οποίος μεταμφιεσμένος κοιμήθηκε με τη μητέρα του. Ο Θεαγένης έγινε διάσημος σε ηλικία εννέα ετών. Τότε λέγεται ότι έκλεψε το χάλκινο άγαλμα ενός θεού από τη βάση του και το κουβάλησε σπίτι του. Μερικοί στη Θάσο εξοργίστηκαν με αυτή την ιερόσυλη πράξη και θέλησαν να τον τιμωρήσουν με θάνατο. Τελικά όμως αποφασίστηκε ως αρκετή τιμωρία να μεταφέρει απλώς το άγαλμα πίσω στη θέση του, όπως και έκανε. Η ιστορία αυτού του κατορθώματος έκανε διάσημο το μικρό Θεαγένη σε όλη την Ελλάδα.
Ο νεαρός Θάσιος έγινε για πρώτη φορά ολυμπιονίκης το 480 π.Χ. (75η Ολυμπιάδα) στην πυγμαχία (πυγμή) και το 476 π.Χ. (76η Ολυμπιάδα) στο παγκράτιο. Νίκησε επίσης τρεις φορές στα Πύθια, εννέα στα Νέμεα και δέκα στα Ίσθμια, άλλοτε στην πυγμαχία και άλλοτε στο παγκράτιο. Μία φορά, στους αγώνες που οργανώνονταν στη Φθία προς τιμήν του Αχιλλέα, δοκίμασε στο δόλιχο, ένα από τα αγωνίσματα του δρόμου, όπου και νίκησε. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, οι στέφανοι που είχε κερδίσει κατά τη διάρκεια της αθλητικής του δραστηριότητας ανέρχονταν στους 1.400. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το άγαλμά του στην Ολυμπία, έργο του γλύπτη Γλαυκία από την Αίγινα, ήταν στημένο στην Άλτη δίπλα σε εκείνα του Φιλίππου Β' και του γιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο Θεαγένης απέκτησε μεγάλη δόξα για την πατρίδα του και οι συμπατριώτες του ήταν πολύ περήφανοι γι' αυτόν. Μετά το θάνατό του, έστησαν το άγαλμά του στη Θάσο. Ο Παυσανίας διηγείται μια σχετική ιστορία, ότι κάποιος που αντιμετώπιζε το Θεαγένη όσο ζούσε, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να τον νικήσει, πήγαινε και μαστίγωνε το άγαλμα του ολυμπιονίκη κάθε βράδυ. Φαίνεται ότι μια βραδιά, καθώς εκείνος χτυπούσε το άγαλμα, αυτό ξεκόλλησε και έπεσε επάνω του, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει. Τα παιδιά του, στη θλίψη τους, κατηγόρησαν το άγαλμα για φόνο. Σύμφωνα με το νόμο των Θασίων, ο φόνος τιμωρούνταν με εξορία, γι' αυτό και το άγαλμα ρίχτηκε στη θάλασσα. Μετά απ' αυτό, μεγάλη ξηρασία χτύπησε το νησί και ο λαός δυστύχησε. Ακολουθώντας δελφικό χρησμό, οι Θάσιοι, σε μια προσπάθεια να εξευμενίσουν τη Δήμητρα, επανέφεραν στο νησί όλους τους εξόριστους. Ωστόσο, η ξηρασία και ο λιμός συνεχίστηκαν και οι άρχοντες ξαναζήτησαν τη συμβουλή του μαντείου. Τότε η Πυθία τούς θύμισε το άγαλμα του Θεαγένη που βρισκόταν στο βυθό της θάλασσας. Και ενώ εκείνοι ανησυχούσαν για το πώς θα βρουν το άγαλμα, κάποιοι ψαράδες το έπιασαν στα δίχτυα τους και το έφεραν στη στεριά. Η ξηρασία σταμάτησε και από τότε οι Θάσιοι άρχισαν να προσφέρουν θυσίες στο θεό-θεραπευτή Θεαγένη.
Λεωνίδας από τη Ρόδο (δρομέας)
Οι ιστορικές μαρτυρίες τον χαρακτηρίζουν ως τον αθλητή με το δαιμόνιον τάχος (τη δαιμονισμένη ταχύτητα). Ο Ρόδιος δρομέας κατάφερε να νικήσει και στα τρία αγωνίσματα σε τέσσερις διαδοχικές Ολυμπιάδες, ένα επίτευγμα που δεν επαναλήφθηκε από άλλον αθλητή. Θεωρείται δε ιδιαίτερα εντυπωσιακό, γιατί και τα τρία αγωνίσματα ήταν δρόμοι ταχύτητας ή/και ημιαντοχής, και όπως είναι γνωστό είναι πιο δύσκολο να διατηρήσει ένας δρομέας την αντοχή και την ταχύτητά του για ένα τέτοιο χρονικό διάστημα -τέσσερις Ολυμπιάδες- από ό,τι ένας πυγμάχος ή ένας παλαιστής τη δύναμή του. Γι' αυτό, εξάλλου, τα κατορθώματα του Λεωνίδα υπήρξαν γνωστότερα από εκείνα άλλων αθλητών που νίκησαν σε συνεχόμενες Ολυμπιάδες στα βαρέα αθλήματα.
Ο Λεωνίδας κέρδισε τις πρώτες του ολυμπιακές νίκες το 164 π.Χ. (154η Ολυμπιάδα) και στα τρία αγωνίσματα του δρόμου και ακολούθησαν εκείνες του 160 π.Χ., του 156 π.Χ. και τέλος του 152 π.Χ., όταν σε ηλικία 36 ετών χάρισε στο νησί του ακόμη τρία στεφάνια και αποθεώθηκε από τους συμπατριώτες του.
Μίλων από τον Κρότωνα (παλαιστής)
Μέχρι το τέλος της ζωής του είχε ακόμη πέντε ολυμπιακές νίκες στην πάλη ανδρών. Νίκησε επτά φορές στα Πύθια, εννέα στα Νέμεα και δέκα στα Ίσθμια. Υπήρξε ο σπουδαιότερος από τους Κροτωνιάτες αθλητές και ένας από τους πιο ξακουστούς του αρχαίου κόσμου.
Οι αρχαίοι συγγραφείς έχουν διασώσει στα γραπτά τους πολλές ιστορίες για τους άθλους του και την υπεράνθρωπη δύναμή του. Ο Φύλαρχος αναφέρει ότι κάποτε, στη γιορτή του Δία, ο Μίλων μετέφερε ένα δαμάλι τεσσάρων χρόνων στους ώμους του, το οποίο και κατανάλωσε αργότερα μόνος του. Κατά τη διάρκεια συμποσίου των Πυθαγορείων -στους οποίους ανήκε- συγκράτησε την κεντρική κολόνα της αίθουσας, ενώ αυτή έπεφτε, ωσότου να προλάβουν να απομακρυνθούν όλοι. Ήταν ξακουστός για τις τεράστιες ποσότητες τροφής και ποτού που κατανάλωνε. Ο Αθήναιος, συγγραφέας των Δειπνοσοφιστών που έζησε στη Ρώμη το 2ο αι. μ.Χ., αναφέρει ότι ο Μίλων κατανάλωνε ταχτικά πέντε κιλά κρέας, άλλα τόσα ψωμί και τρεις κανάτες κρασί (περ. 10 λίτρα) σε κάθε γεύμα. Ο Θεόδωρος Ιεραπολίτης περιγράφει ότι, όταν η γειτονική Σύβαρις κήρυξε πόλεμο στον Κρότωνα, ο Μίλων με στεφάνι στο κεφάλι, δορά λιονταριού στους ώμους και κραδαίνοντας ρόπαλο βγήκε μπροστά και συνάντησε τους εχθρούς, ακολουθούμενος από τους κατοίκους της πόλης. Η επίθεσή τους ήταν τόσο ορμητική, ώστε οι Συβαρίτες τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πολλούς νεκρούς στο πεδίο της μάχης.
Ο Μίλων έζησε ένδοξα, αλλά το τέλος του ήταν τραγικό. Σε μία βόλτα του στο δάσος είδε έναν κορμό δέντρου, που μόλις είχε κοπεί, με σφήνες μπηγμένες μέσα για να τον ανοίξουν. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα χέρια του για να τον ανοίξει, αλλά, καθώς προσπαθούσε, οι σφήνες πετάχτηκαν και τα χέρια του παγιδεύτηκαν μέσα στον κορμό. Δεν κατάφερε να απελευθερωθεί και, όταν ήρθε η νύχτα, τον σκότωσαν τα αγρίμια.
Διαγόρας από τη Ρόδο (πυγμάχος)
Στέφθηκε ολυμπιονίκης στην πυγμή το 464 π.Χ., στην 79η Ολυμπιάδα. Υπήρξε επίσης δύο φορές νικητής στα Νέμεα, τέσσερις στα Ίσθμια, πολλές φορές στη γενέτειρά του Ρόδο, στα Παναθήναια, στο Άργος, στο Λύκαιο, στην Αίγινα, στα Μέγαρα και αλλού.
Ο Διαγόρας ξεχώριζε για το μοναδικό τρόπο με τον οποίο πυγμαχούσε. Τον αποκαλούσαν "ευθυμάχα", επειδή δεν απέφευγε τον αντίπαλο, δεν έσκυβε και δεν έστρεφε το σώμα του. Διεκδικούσε καθαρά τη νίκη και με αξιοπρέπεια, ενώ τηρούσε πάντα σχολαστικά τους κανόνες, προκαλώντας στους οπαδούς του θαυμασμό και περηφάνια. Ο Πίνδαρος έγραψε ωδή προς τιμήν του και το άγαλμά του είχε στηθεί στην Άλτη.
Είχε την ευτυχία να δει τους γιους του να στεφανώνονται και αυτοί Ολυμπιονίκες -ο Δαμάγητος στην πυγμή, ο Ακουσίλαος και ο Δωριέας στο παγκράτιο- καθώς και τους εγγονούς του Ευκλή και Πεισίροδο. Το 448 π.Χ., στην 83η Ολυμπιάδα, ο Διαγόρας γνώρισε την αποθέωση περιφερόμενος στους ώμους των ολυμπιονικών γιων του και επευφημούμενος από τα πλήθη. Συμφωνώντας μάλλον με τα λόγια κάποιου Σπαρτιάτη, που βλέποντάς τον του φώναξε ότι δεν του έχει απομείνει πλέον τίποτα άλλο από το να ανέβει στον Όλυμπο κοντά στους θεούς, ο Διαγόρας έγειρε στα χέρια των παιδιών του και πέθανε.
Μελαγκόμας από την Καρία (πυγμάχος)
Το 45 μ.Χ. ο Μελαγκόμας νίκησε για πρώτη φορά στη 206η Ολυμπιάδα και ακολούθησαν πολλές νίκες του σε άλλους αγώνες.
Ηρόδωρος από τα Μέγαρα (σαλπιγκτής)
Κέρδισε σε δέκα συνεχείς Ολυμπιάδες με πρώτη το 328 π.Χ. και τελευταία το 292 π.Χ., καλύπτοντας διάστημα σχεδόν 40 χρόνων. Το 303 π.Χ. βοήθησε το Δημήτριο Α' τον Πολιορκητή να κυριεύσει το Άργος, σαλπίζοντας με δύο σάλπιγγες ταυτόχρονα και εμψυχώνοντας με αυτόν τον τρόπο τους στρατιώτες να πολεμήσουν με περισσότερη ορμή.
Αστύλος από τον Κρότωνα (σταδιοδρόμος)
Ο ανδριάντας του βρισκόταν στην Άλτη και ήταν έργο του Πυθαγόρα από το Ρήγιο, ενώ ο ποιητής Σιμωνίδης τον απαθανάτισε σε επίγραμμα. Παρά τη φήμη του, η μοίρα του ήταν τραγική. Όταν δέχτηκε να αγωνιστεί στις Ολυμπιάδες του 484 και 480 π.Χ. ως πολίτης των Συρακουσών, για να τιμήσει τον τύραννο Ιέρωνα, οι συμπολίτες του Κροτωνιάτες τον έδιωξαν από την πόλη, μετέτρεψαν το σπίτι του σε δεσμωτήριο και οι συγγενείς του τον εγκατέλειψαν.
Πολυδάμας από τη Σκοτούσσα (παγκρατιαστής)
Λέγεται ότι ο Πολυδάμας είχε σκοτώσει ένα λιοντάρι με μόνο όπλο τα χέρια του, ενώ είχε κρατήσει έναν ταύρο ακίνητο με τον ίδιο τρόπο. Άλλοτε πάλι είχε ακινητοποιήσει ένα άρμα εν κινήσει. Κάποτε, ο Δαρείος ο Ώχος, νόθος γιος του Αρταξέρξη, τον κάλεσε στην αυλή του και του ζήτησε να μονομαχήσει με τρεις εκλεκτούς στρατιώτες του, οι οποίοι παρουσιάστηκαν με πλήρη οπλισμό. Ο Πολυδάμας τούς σκότωσε όλους με ένα ρόπαλο. Υπήρξε όμως άτυχος στο τέλος της ζωής του. Ο θάνατός του ήταν τραγικός, καθώς καταπλακώθηκε από τη στέγη μιας σπηλιάς, την οποία προσπάθησε να συγκρατήσει με τα χέρια του.
Πέμπτη 26 Απριλίου 2012
Τετάρτη 25 Απριλίου 2012
κι άλλες ψηφιακές πλατφόρμες....
«Ψηφιακή προσβασιμότητα και ανάδειξη των Κάστρων Αργολίδας, Αρκαδίας και Κορινθίας» είναι ο τίτλος του έργου που στόχο έχει την δημιουργία ψηφιακής – διαδραστικής πλατφόρμας για την εικονική περιπλάνηση και γνωριμία των χρηστών του διαδικτύου με τα 150 κάστρα και τα οχυρά της Πελοποννήσου.
Οι φωτογραφίες το ημερολογιακό υλικό από τις αρχαιολογικές έρευνες, καθώς και άλλες πληροφορίες που αφορούν την ιστορία και τον πολιτισμό των τριών Νομών, παραχωρήθηκαν από την 25η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων για την ολοκλήρωση και δημιουργία της διαδικτυακής πλατφόρμας. Η μελέτη υλοποίησης του έργου εγκρίθηκε πρόσφατα από τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.
Η δημιουργία της εφαρμογής περιλαμβάνει την κατασκευή ιστοτόπου με πληροφορίες για τις θέσεις και τον αριθμό των οχυρών, καθώς και για κάθε κάστρο ξεχωριστά. Στο πλαίσιο της «συνεργασίας» της κύριας εφαρμογής με άλλες πλατφόρμες και διαδικτυακούς τόπους προβλέπεται η διασύνδεση της πλατφόρμας με ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και η «επικοινωνία» αυτής με το λογισμικό των «έξυπνων» τηλεφώνων (smart phones).
Για την ανάπτυξη ενός πεδίου αλληλόδρασης, τόσο μεταξύ των χρηστών της πλατφόρμας, όσο και ανάμεσα στο χρήστη και την ίδια την τεχνολογική εφαρμογή, προβλέπεται η συμμετοχή των «επισκεπτών» με την ανάρτηση υλικού και το σχολιασμό στην ειδική διαδικτυακή σελίδα αφιερωμένη στα μνημεία. Η δυνατότητα δημιουργίας θεματικού καταλόγου για τα Κάστρα της Πελοποννήσου στην ελληνική και την αγγλική Wikipedia είναι μια ακόμη λεπτομέρεια που διευκολύνει την εικονική περιήγηση – γνωριμία των χρηστών με τον ιστορικό και πολιτιστικό πλούτο των Νομών. Για την καλύτερη αξιοποίηση του πολυμεσικού υλικού θα δίνεται η δυνατότητα στο χρήστη να αξιοποιήσει προγράμματα ανάρτησης και αποθήκευσης φωτογραφιών (Flickr), αλλά και πλοήγησης μέσω δορυφόρου στην περιοχή (Google earth). Ειδικότερα, η εφαρμογή προβλέπεται να χρησιμοποιηθεί και για εκπαιδευτικούς σκοπούς από καθηγητές και μαθητές.
Εικονικό ταξίδι στο Βασίλειο των αρχαίων Μακεδόνων:
Το έργο «Δίκτυο εικονικής περιήγησης στο αρχαίο βασίλειο των Μακεδόνων» υλοποιείται από την ΙΖ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Η λειτουργία του προβλέπει την «επίσκεψη» - μέσω διαδικτύου – των χρηστών σε αρχαιολογικές περιοχές, όπως οι Αιγές και η Πέλλα, αλλά και σε σημαντικά μνημεία όπως οι αρχαίοι βασιλικοί τάφοι. Με την ψηφιοποίηση μιας σειρά αρχαίων αντικειμένων από την περιοχή, όσοι χρησιμοποιούν την εφαρμογή θα μπορούν να γνωρίσουν σε βάθος στοιχεία – σύμβολα της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Η λειτουργία εκπαιδευτικών παιχνιδιών και άλλων εφαρμογών που πλαισιώνουν το συγκεκριμένο έργο έχουν στόχο στο να συμβάλλουν απόκτηση (ιστορικών) γνώσεων και για τις Βόρειες πόλεις της Ελλάδας, με τρόπο ευχάριστο και διασκεδαστικό. Η μελέτη για την λειτουργία και αυτής της ψηφιακής πλατφόρμας εγκρίθηκε επίσης προσφάτως από τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικό Συμβουλίου. Το εν λόγω έργο, συμπληρώνει το εικονικό μουσείο για τον Μεγάλο Αλέξανδρο, το οποίο είναι υπό κατασκευή.
Τρίτη 24 Απριλίου 2012
Δευτέρα 23 Απριλίου 2012
Παρασκευή 20 Απριλίου 2012
Το τέλος της παραδοσιακής εκπαίδευσης!
THE END OF TEACHING by @agalorda
View more presentations from Alvaro González-Alorda
Τετάρτη 18 Απριλίου 2012
O πιο γλυκός εκτυπωτής!
O πιο γλυκός εκτυπωτής: Ερευνητής στη Βρετανία κατασκεύασε ένα τρισδιάστατο εκτυπωτή που αντί για μελάνι, πλαστικό ή κάποιο άλλο υλικό χρησιμοποιεί σοκολάτα! Ο Choc Creator που θα πωλείται από αύριο μέσω διαδικτύου μπορεί να δημιουργεί σοκολατένιες λιχουδιές σε όποιο σχήμα και σχέδιο επιθυμεί ο κάτοχος του. Ετσι οι πρώτοι που θα σπεύσουν να τον αγοράσουν ίσως προλάβουν να φτιάξουν τα δικά τους… πασχαλινά αβγά και λαγουδάκια.
Τρίτη 17 Απριλίου 2012
ΟΕΔΒ, τίτλοι τέλους...Πολύ χρήσιμος δικτυακός τόπος για τα παλιά βιβλία....
ΟΕΔΒ, τίτλοι τέλους...:
Ένα συγκινητικό «αντίο» απευθύνουν στην εκπαιδευτική κοινότητα οι εργαζόμενοι του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών βιβλίων (ΟΕΔΒ), που καταργείται επισήμως από σήμερα, 31 Μαρτίου 2012, με το νόμο 3966/2011 άρθρο 33.Στην ανακοίνωσή τους (δες εδώ) μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι: «Μετά από 75 χρόνια η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής "πετάει μακριά", γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν έχει θέση στη σύγχρονη εκπαίδευση. Η μόρφωση θα γίνεται πλέον ηλεκτρονικά. Το… μέλλον είναι μόνο το ''ηλεκτρονικό βιβλίο'' και οι "διαδραστικοί πίνακες"» (…)«Οι εργαζόμενοι στον Ο.Ε.Δ.Β. που όλα αυτά τα χρόνια εξέδωσαν και διένειμαν τρία (3) δισεκατομμύρια βιβλία σε εκατομμύρια μαθητές, αποχωρούν περήφανοι για τη συμβολή τους στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος (μέσο κόστος κάθε βιβλίου 0,70 €), για την απουσία διαφθοράς και διαπλοκής τους, για το ότι κατόρθωσαν να περισώσουν από τον ιδιωτικό φορέα, την ιστορία των σχολικών βιβλίων, δέκα πέντε χιλιάδες (15 000) πρωτότυπα έργα ζωγραφικής που κοσμούσαν κάποτε τα σχολικά βιβλία (Τσαρούχης, Γκίκας, Γραμματικόπουλος, Τάσος κλπ.), τριάντα χιλιάδες (30 000) βιβλία, πολλά σπάνιων εκδόσεων, που αποτελούν πλέον περιουσία του υπουργείου Παιδείας και υπάρχει ιστορική ευθύνη στην πολιτική ηγεσία να τα διαφυλάξει και αξιοποιήσει».Η ιστορία του Οργανισμού ξεκινά το 1937, επί δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά, όταν με τον Αναγκαστικό Νόμο 952 της 12/19-11-1937 ιδρύεται ο Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (Ο.Ε.Σ.Β.). Ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπαγόταν στην εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας, που έτσι διασφάλιζει τον έλεγχο του σχολικού βιβλίου θέτοντας εν μέρει σε ισχύ το ένα και μόνο "υποχρεωτικό βιβλίο". Τα πρώτα «Αναγνώσματα» για το Δημοτικό σχολείο όπως κι άλλα βιβλία εκδόθηκαν από τον ΟΕΣΒ το 1938-1939. Να σημειώσω ότι μέχρι την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση το 1963 μόνο το αναγνωστικό του Δημοτικού και το σύνολο σχεδόν των βιβλίων του τότε 6ταξίου Γυμνασίου ήταν του Οργανισμού, τα υπόλοιπα βιβλία ήταν του εμπορίου και όλα τα βιβλία ήταν επί πληρωμή (δες σχετικά κι εδώ).Με το Νομοθετικό Διάταγμα 4320/1963, άρθρο 2, ο Οργανισμός μετονομάστηκε σε Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) με σκοπό την έκδοση και δωρεάν, πλέον, διάθεση των διδακτικών βιβλίων σε όλα τα δημόσια σχολεία της Ελλάδας, της Κύπρου και στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού. Από σήμερα, με τον παραπάνω νόμο 3966/2011 (άρθρο 22 κ.ε.), τις αρμοδιότητές του τέως ΟΕΔΒ αναλαμβάνει το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων (Ι.Τ.Υ.Ε.) «Διόφαντος», που είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου - α, ρε ΕΣΠΑ τι μάς κάνεις... Σε ανάμνηση, η ηλεκτρονική του βιβλιοθήκη ΟΕΔΒ, με παλαιότερες και νεότερες εκδόσεις σχολικών βιβλίων, εδώ http://www.oedb.gr:8080/oedvLibrary/user/
Η "άπιαστη" χαρά της ζωής σε μία ταινία! Μήπως την είδατε;;;;;
Η "άπιαστη" χαρά της ζωής: Το αφήγημα του αταίριαστου ζευγαριού δεν είναι πρωτότυπο εύρημα στη λογοτεχνία ή στη μικρή οθόνη. Ωστόσο, “Οι άπιαστοι” (όπως πιστεύω θα έπρεπε να είναι η πιο σωστή μετάφραση του “Les Intouchables”) έχουν ορισμένα συγκινητικά στοιχεία, που εξηγούν γιατί η ταινία έσπασε ταμεία - κι έγινε η δεύτερη πιο ευπώλητη στην ιστορία του γαλλικού σινεμά.
Χαρτογραφώντας, έστω απλοϊκά, την σύγχρονη γαλλική κοινωνία, η ταινία καταγράφει την πραγματική ιστορία* ενός πάμπλουτου Γάλλου μεγαλοαστού, πρώην διευθυντή οίκου σαμπάνιας, που είναι τετραπληγικός, μετά από ένα δυστύχημα με παραπέντε, αλλά και μόνος, μετά το θάνατο της γυναίκας του από ανίατη αρρώστεια. Τη βασανιστική ζωή του έρχεται να ταράξει, αλλά και να “γεμίσει”, ένας "άξεστος" μαυρούκος των παρισινών γκέτο, με ποινικό μητρώο, αλλά με δίψα για ζωή και την ικανότητα για άδολη προσφορά.
Τα δίπολα ανάπηρος/αρτιμελής (με τον κωμικό Omar Sy να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός με το κορμί και το χαμόγελο του), καλλιεργημένος/άξεστος, σκεπτόμενος αλλά ξενέρωτος/γεμάτος ζωή αλλά ανυποψίαστος πνευματικά, οδηγούν ως άξονες το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων.
Ωστόσο, εδώ η αντίθεση “μεγαλοαστικού” και “λαϊκού” δεν γίνεται με το άκομψο αποτέλεσμα του “Μon Pire Cauchemar”, καθώς τον επιφανειακό κυνισμό και των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων συνοδεύει μια άπλετη ευαισθησία, προσαρμοστικότητα και κυρίως αναγνώριση της προσφοράς εκατέρωθεν. Ο πλούσιος εργοδότης δηλώνει οτι χρειάζεται τον βοηθό του γιατί “δεν έχει ακριβώς κανένα έλεος, καμία ψεύτικη λύπηση”, αλλά στην ουσία γιατί αναγνωρίζει στην συμπληρωματική προσωπικότητα απέναντι του, τον άνθρωπο που θέλει να του προσφέρει την “άπιαστη” χαρά της ζωής, χωρίς υποχωρήσεις και υποκρισία. Και τελικά, τα πλαστά διλήμματα δεν υπάρχουν, η σύνθεση γίνεται: Μπορείς ταυτόχρονα να είσαι φινετσάτος χωρίς να είσαι άκαμπτος και ψηλομύτης, όπως μπορείς να ακούς τους κλασικούς μαζί με τους Earth, Wind & Fire.
Η κακομαθημένη υιοθετημένη κόρη του “Γάλλου Dustin Hoffman” (η ομοιότητα του "αέρα" είναι μερικές φορές είναι εντυπωσιακή), ο μικρός αδελφός του Sy που είναι βαποράκι στην παρισινή banlieue, η εκπληκτική φιγούρα της Σεναγαλέζας μητέρας, μαζί με διάφορους άλλους χαρακτήρες του λιγότερο ή περισσότερο υποκριτικού bourgeois περίγυρου, συνθέτουν ένα περιβάλλον αρκετά ενδεικτικό της σημερινής γαλλικής πραγματικότητας. Οι σκηνές όμως που κερδίζουν είναι αυτές, στις οποίες ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές ωθεί τον άλλον να ξεπεράσει τα όρια του - και να ανοίξει την ψυχή του στην αισιοδοξία της ζωής, με έναν τρόπο που θυμίζει πολλές φορές το “Bucket List”...
Κομβικός είναι ο ρόλος του soundtrack, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα "September", "The Ghetto" στη διασκευή του George Benson και "Feeling Good" της Nina Simone, στην original εκδοχή.
Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που βλέπεται από όλους, ακόμα και από αυτούς που θέλουν μόνο να γελάσουν. Και ταυτοχρόνως είναι, με απλά υλικά, μια συγκινητική ωδή στη ζωή, που δικαίως κερδίζει την καθολική αποδοχή...
* Philippe Pozzo di Borgo, né le 14 février 1951, est un homme d'affaires français, devenu tétraplégique à 42 ans en 1993 suite à un accident de parapente.
Il est l'ancien dirigeant de la maison de champagne Pommery. La mort de sa femme le 3 mai 1996, 3 ans après son accident de parapente survenu au Col des saisies le 27 juin 1993, le plonge dans une dépression, dont l'aide à sortir son auxiliaire de vie Abdel Sellou.
Son histoire a inspiré le film Intouchables sorti en 2011, dans lequel François Cluzet tient son rôle. Il a fait l'objet de cette émission sur France 2 diffusée le 22 novembre 2011. Il a raconté son histoire dans "Le Second souffle" (Bayard éditions - 2001).
H φωτό είναι από το www.blogs. indiewire.com και το εξώφυλλο από το www. hyperfencer. blogspot.com
Το post συνοδεύεται από το "Βoogie Wonderland, από τους Αμερικανούς Earth, Wind & Fire.
Χαρτογραφώντας, έστω απλοϊκά, την σύγχρονη γαλλική κοινωνία, η ταινία καταγράφει την πραγματική ιστορία* ενός πάμπλουτου Γάλλου μεγαλοαστού, πρώην διευθυντή οίκου σαμπάνιας, που είναι τετραπληγικός, μετά από ένα δυστύχημα με παραπέντε, αλλά και μόνος, μετά το θάνατο της γυναίκας του από ανίατη αρρώστεια. Τη βασανιστική ζωή του έρχεται να ταράξει, αλλά και να “γεμίσει”, ένας "άξεστος" μαυρούκος των παρισινών γκέτο, με ποινικό μητρώο, αλλά με δίψα για ζωή και την ικανότητα για άδολη προσφορά.
Τα δίπολα ανάπηρος/αρτιμελής (με τον κωμικό Omar Sy να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός με το κορμί και το χαμόγελο του), καλλιεργημένος/άξεστος, σκεπτόμενος αλλά ξενέρωτος/γεμάτος ζωή αλλά ανυποψίαστος πνευματικά, οδηγούν ως άξονες το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων.
Ωστόσο, εδώ η αντίθεση “μεγαλοαστικού” και “λαϊκού” δεν γίνεται με το άκομψο αποτέλεσμα του “Μon Pire Cauchemar”, καθώς τον επιφανειακό κυνισμό και των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων συνοδεύει μια άπλετη ευαισθησία, προσαρμοστικότητα και κυρίως αναγνώριση της προσφοράς εκατέρωθεν. Ο πλούσιος εργοδότης δηλώνει οτι χρειάζεται τον βοηθό του γιατί “δεν έχει ακριβώς κανένα έλεος, καμία ψεύτικη λύπηση”, αλλά στην ουσία γιατί αναγνωρίζει στην συμπληρωματική προσωπικότητα απέναντι του, τον άνθρωπο που θέλει να του προσφέρει την “άπιαστη” χαρά της ζωής, χωρίς υποχωρήσεις και υποκρισία. Και τελικά, τα πλαστά διλήμματα δεν υπάρχουν, η σύνθεση γίνεται: Μπορείς ταυτόχρονα να είσαι φινετσάτος χωρίς να είσαι άκαμπτος και ψηλομύτης, όπως μπορείς να ακούς τους κλασικούς μαζί με τους Earth, Wind & Fire.
Η κακομαθημένη υιοθετημένη κόρη του “Γάλλου Dustin Hoffman” (η ομοιότητα του "αέρα" είναι μερικές φορές είναι εντυπωσιακή), ο μικρός αδελφός του Sy που είναι βαποράκι στην παρισινή banlieue, η εκπληκτική φιγούρα της Σεναγαλέζας μητέρας, μαζί με διάφορους άλλους χαρακτήρες του λιγότερο ή περισσότερο υποκριτικού bourgeois περίγυρου, συνθέτουν ένα περιβάλλον αρκετά ενδεικτικό της σημερινής γαλλικής πραγματικότητας. Οι σκηνές όμως που κερδίζουν είναι αυτές, στις οποίες ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές ωθεί τον άλλον να ξεπεράσει τα όρια του - και να ανοίξει την ψυχή του στην αισιοδοξία της ζωής, με έναν τρόπο που θυμίζει πολλές φορές το “Bucket List”...
Κομβικός είναι ο ρόλος του soundtrack, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα "September", "The Ghetto" στη διασκευή του George Benson και "Feeling Good" της Nina Simone, στην original εκδοχή.
Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που βλέπεται από όλους, ακόμα και από αυτούς που θέλουν μόνο να γελάσουν. Και ταυτοχρόνως είναι, με απλά υλικά, μια συγκινητική ωδή στη ζωή, που δικαίως κερδίζει την καθολική αποδοχή...
* Philippe Pozzo di Borgo, né le 14 février 1951, est un homme d'affaires français, devenu tétraplégique à 42 ans en 1993 suite à un accident de parapente.
Il est l'ancien dirigeant de la maison de champagne Pommery. La mort de sa femme le 3 mai 1996, 3 ans après son accident de parapente survenu au Col des saisies le 27 juin 1993, le plonge dans une dépression, dont l'aide à sortir son auxiliaire de vie Abdel Sellou.
Son histoire a inspiré le film Intouchables sorti en 2011, dans lequel François Cluzet tient son rôle. Il a fait l'objet de cette émission sur France 2 diffusée le 22 novembre 2011. Il a raconté son histoire dans "Le Second souffle" (Bayard éditions - 2001).
H φωτό είναι από το www.blogs. indiewire.com και το εξώφυλλο από το www. hyperfencer. blogspot.comΤο post συνοδεύεται από το "Βoogie Wonderland, από τους Αμερικανούς Earth, Wind & Fire.
Τρίτη 10 Απριλίου 2012
To cloud comyting σε γλυκό!
Για να μην ξεχνιόμαστε σας στέλνω συννεφιασμένα γλυκά: εκεί βρίσκονται τα αρχεία μας στα έγγραφα της google!
Αλήθεια , έχετε προχωρήσει τις αναρτήσεις στον ιστότοπό μας;(ρητορικό το ερώτημα:επέχει θέση υπενθύμισης...)
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
Πασχαλινά γλυκά ...
Αυτά είναι τα γλυκά -πολυτροπικά πάντα- που θα μας κεράσει η Βίκυ την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε.....
Είναι φανερή - όπως καταλαβαίνετε - η εξάρτηση....έξι μήνες είναι αυτοί!
Καλή Μεγάλη εβδομάδα!
Αγαπητοί μου ,
Μετά την 3η Οκτωβρίου είναι σήμερα η 1η Δευτέρα που δεν έχουμε μάθημα....Μου λείπετε ήδη....
Καλή Μ. Εβδομάδα.....
Κυριακή 8 Απριλίου 2012
Τετάρτη 4 Απριλίου 2012
Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικού Μυθιστορήματος
Μια διεύθυνση χρήσιμη για όποιον διαβάζει αστυνομικά μυθιστορήματα
http://crimefictionclubgr.wordpress.com/
http://crimefictionclubgr.wordpress.com/
Τελειώσαμε;;;;;;;
Αγαπητές μου και αγαπητέ Γιώργο!
Σαν ψέμματα μου φαίνεται ότι τελειώσαμε....Πολύ σωστά λέει η Βίκυ: το σεμινάριο είναι διετές.... Μετά λοιπόν απο τις διακοπές του Πάσχα θα ξαναβρεθούμε....
Σαν ψέμματα μου φαίνεται ότι τελειώσαμε....Πολύ σωστά λέει η Βίκυ: το σεμινάριο είναι διετές.... Μετά λοιπόν απο τις διακοπές του Πάσχα θα ξαναβρεθούμε....
Source: deniablydomestic.com via Carol on Pinterest
Δευτέρα 2 Απριλίου 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
της Rebecca Alber Ποιο είναι το αντίθετο ενός διαβαθμισμένου μαθήματος; Θα ήταν να ειπωθεί στους μαθητές κάτι σαν “Διαβάστε τη σελίδ... -
Το βίντεο αυτό ήταν η συμμετοχή του ΓΕΛ Ψυχικού στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του 12ου Συμποσίου UNESCO 2012. Δείτε το συνάδελφοι, για να μου π...
