Η "άπιαστη" χαρά της ζωής σε μία ταινία! Μήπως την είδατε;;;;;

Η "άπιαστη" χαρά της ζωής: Το αφήγημα του αταίριαστου ζευγαριού δεν είναι πρωτότυπο εύρημα στη λογοτεχνία ή στη μικρή οθόνη. Ωστόσο, “Οι άπιαστοι” (όπως πιστεύω θα έπρεπε να είναι η πιο σωστή μετάφραση του “Les Intouchables”) έχουν ορισμένα συγκινητικά στοιχεία, που εξηγούν γιατί η ταινία έσπασε ταμεία - κι έγινε η δεύτερη πιο ευπώλητη στην ιστορία του γαλλικού σινεμά.


Χαρτογραφώντας, έστω απλοϊκά, την σύγχρονη γαλλική κοινωνία, η ταινία καταγράφει την πραγματική ιστορία* ενός πάμπλουτου Γάλλου μεγαλοαστού, πρώην διευθυντή οίκου σαμπάνιας, που είναι τετραπληγικός, μετά από ένα δυστύχημα με παραπέντε, αλλά και μόνος, μετά το θάνατο της γυναίκας του από ανίατη αρρώστεια. Τη βασανιστική ζωή του έρχεται να ταράξει, αλλά και να “γεμίσει”, ένας "άξεστος" μαυρούκος των παρισινών γκέτο, με ποινικό μητρώο, αλλά με δίψα για ζωή και την ικανότητα για άδολη προσφορά.

Τα δίπολα ανάπηρος/αρτιμελής (με τον κωμικό Omar Sy να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός με το κορμί και το χαμόγελο του), καλλιεργημένος/άξεστος, σκεπτόμενος αλλά ξενέρωτος/γεμάτος ζωή αλλά ανυποψίαστος πνευματικά, οδηγούν ως άξονες το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων.

Ωστόσο, εδώ η αντίθεση “μεγαλοαστικού” και “λαϊκού” δεν γίνεται με το άκομψο αποτέλεσμα του “Μon Pire Cauchemar”, καθώς τον επιφανειακό κυνισμό και των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων συνοδεύει μια άπλετη ευαισθησία, προσαρμοστικότητα και κυρίως αναγνώριση της προσφοράς εκατέρωθεν. Ο πλούσιος εργοδότης δηλώνει οτι χρειάζεται τον βοηθό του γιατί “δεν έχει ακριβώς κανένα έλεος, καμία ψεύτικη λύπηση”, αλλά στην ουσία γιατί αναγνωρίζει στην συμπληρωματική προσωπικότητα απέναντι του, τον άνθρωπο που θέλει να του προσφέρει την “άπιαστη” χαρά της ζωής, χωρίς υποχωρήσεις και υποκρισία. Και τελικά, τα πλαστά διλήμματα δεν υπάρχουν, η σύνθεση γίνεται: Μπορείς ταυτόχρονα να είσαι φινετσάτος χωρίς να είσαι άκαμπτος και ψηλομύτης, όπως μπορείς να ακούς τους κλασικούς μαζί με τους Earth, Wind & Fire.

Η κακομαθημένη υιοθετημένη κόρη του “Γάλλου Dustin Hoffman” (η ομοιότητα του "αέρα" είναι μερικές φορές είναι εντυπωσιακή), ο μικρός αδελφός του Sy που είναι βαποράκι στην παρισινή banlieue, η εκπληκτική φιγούρα της Σεναγαλέζας μητέρας, μαζί με διάφορους άλλους χαρακτήρες του λιγότερο ή περισσότερο υποκριτικού bourgeois περίγυρου, συνθέτουν ένα περιβάλλον αρκετά ενδεικτικό της σημερινής γαλλικής πραγματικότητας. Οι σκηνές όμως που κερδίζουν είναι αυτές, στις οποίες ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές ωθεί τον άλλον να ξεπεράσει τα όρια του - και να ανοίξει την ψυχή του στην αισιοδοξία της ζωής, με έναν τρόπο που θυμίζει πολλές φορές το “Bucket List”...

Κομβικός είναι ο ρόλος του soundtrack, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα "September", "The Ghetto" στη διασκευή του George Benson και "Feeling Good" της Nina Simone, στην original εκδοχή.

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που βλέπεται από όλους, ακόμα και από αυτούς που θέλουν μόνο να γελάσουν. Και ταυτοχρόνως είναι, με απλά υλικά, μια συγκινητική ωδή στη ζωή, που δικαίως κερδίζει την καθολική αποδοχή...



* Philippe Pozzo di Borgo, né le 14 février 1951, est un homme d'affaires français, devenu tétraplégique à 42 ans en 1993 suite à un accident de parapente.
Il est l'ancien dirigeant de la maison de champagne Pommery. La mort de sa femme le 3 mai 1996, 3 ans après son accident de parapente survenu au Col des saisies le 27 juin 1993, le plonge dans une dépression, dont l'aide à sortir son auxiliaire de vie Abdel Sellou.
Son histoire a inspiré le film Intouchables sorti en 2011, dans lequel François Cluzet tient son rôle. Il a fait l'objet de cette émission sur France 2 diffusée le 22 novembre 2011. Il a raconté son histoire dans "Le Second souffle" (Bayard éditions - 2001).












H φωτό είναι από το www.blogs. indiewire.com και το εξώφυλλο από το www. hyperfencer. blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το "Βoogie Wonderland, από τους Αμερικανούς Earth, Wind & Fire.